Na een aantal sociale activiteiten op het werk kom ik welgemutst aan in Brussel-Zuid, en vind de Gentse dames (Debbie, Liesbeth en Vanessa) terug op de IC naar Eupen. In Brussel-Noord komt Arvid er nog bij en zo zijn we volledig: slechts 5 deelnemers, te wijten aan allerlei afzeggingen... Geen probleem, wij gaan door! In Luik overstap op de IR naar Luxemburg: gezellige rijtuigen met compartimenten tot aan onze bestemming Trois-Ponts.

Een verlaten station in de duisternis... wij volgen de gids tot op de heuvel achter het station, waar een GR-pad wordt gevolgd. Hoog op de heuvel, een beschut plekje tussen de sparren: de ideale bivakplaats! Het begrip bivak is nieuw voor mij, ik kijk al uit naar de ervaring! De bivakzak wordt uitgespreid (merk ABL, nog steeds dè referentie voor kwalitatief outdoorspul, niettegenstaande het beperkte kleurengamma). Zoals gewoonlijk laat ik mijn whiskyfles rondgaan voor een slaapmutsje, maar dit wordt vriendelijk afgewezen: kennelijk ben ik hier met serieuze mensen onderweg... Ik slaap vlot in, zonder kou te lijden, 's nachts wordt ik wel eenmaal gewekt door een luidruchtige uil...

Vroeg uit de veren (06:00!), en bij het verlaten van de zak is het wel te merken hoe koud het is! Snel warme thee gezet. Bij deze temperatuur moet men de goede brander hebben: een gewone gasbrander laat het afweten, een benzinebrander is OK (maar nogal omslachtig, zeker niet discreet en enigszins gevaarlijk om aan te steken), ik heb geen probleem met mijn Trangia gasbrander (met een voorverwarmde gasleiding, hetgeen toelaat van met vloeibaar gas, ttz. met het bidonnetje omgedraaid, te werken). Hete thee en een oatmeelpapje met gecondenseerde melk en chocolade vullen de maag, en na alles te hebben opgeruimd kunnen we op weg. In het dorp van Trois-Ponts nog even langs bij de bakker, en dan de heuvels in, onder een stralende zon. Jammer genoeg moeten twee deelnemers hier afhaken wegens rugklachten; beter in deze omstandigheden geen risico's nemen en dus met pijn in het hart terug naar het dal en het station. Met drie dus verder westwaarts door het woud van Rahier, doorheen prachtige landschappen die er uitzien of iemand de bomen met een kerstspray heeft bewerkt! Deze rijpvorming is het mooist op vochtige plekken die beschut zijn tegen direct zonlicht. Een middagpauze (oxo, gedroogd vlees en betonkoeken), en we verlaten het plateau, afdalend naar de vallei van de Lienne en weer omhoog. Zoals gewoonlijk is het klimmen niet echt mijn ding (ook al omdat ik een vijftal kg overtollige en niet gebruikte ballast meesleep), maar de voldoening als men boven komt maakt veel goed! Uiteindelijk het punt bereikt waar dit riviertje moet worden overgestoken... via een wad! Met getten of hoge schoenen lukt het zonder te veel water binnen te krijgen, maar middelhoge schoenen gaan best uit, zodat het begrip "koud water" hier opnieuw wordt uitgevonden! Zonder verdere problemen bereiken we de overkant. De dag begint nu wel te korten, tijd om een bivakplaats op te zoeken, maar eerst nog aan geen hiertoe geschikt beekje water inslaan en filteren. We vinden een goede plek in een verloren hoek van het Mahoster woud. Warme drank en een lekkere pot curry van Debbie (met eigengedroogd vlees en fruit!) laten ons terug op onze positieven komen. Het is bitter koud, en veel is er hier niet te beleven, dus tegen 19:00 kruipen we reeds in de bivakzakken! Vroeg slapen, een lange maar goede nacht, zonder kou te lijden (3 lagen wol!) of zonder gestoord te zijn door de everzwijnen van wie er duidelijk sporen te zien waren...

Eruit om 06:30, met de bivakzak stijf van het ijs! Niet teveel rijpvorming overigens, op een vochtige plek in de vallei zou dit erger zijn geweest. Terug afdalen naar het dal, een geschikt plekje vinden voor het ontbijt. Ik raak mijn drinkfles kwijt, maar vind deze miraculeus genoeg terug nadat deze een reis door een overwelfde beek heeft gemaakt! We steken de Amblève over en betreden het gebied dat gisteren niet toegankelijk was wegens de jacht. Een steile klim van meer dan 200m (ik krijg het best warm, en er gaat een kledijlaag af), en dan naar beneden tot aan de bovenloop van de Chefna-beek, en vervolgens langs deze beek naar beneden, een prachtig valleitje waar echter geen levende ziel te bekennen valt. Terug steil omhoog om weer af te dalen langs de Ninglinspo, één van de mooiste beekvalleien van het land en ook veel meer toeristisch uitgebaat: hier komen we veel wandelaars tegen (Walen en Vlamingen, en ook de onvermijdelijke noorderburen)! De bruggetjes (halve boomstammen) over de beek zijn echter vervaarlijk glad, het is soms meer aangewezen om gewoon door de beek te waden. Terug beneden aan de Amblève volgen we het GR pad teneinde de bocht van de rivier af te snijden en via een extreem steile afdaling het centrum van Remouchamps te bereiken. Hier stoppen echter sinds vele jaren geen treinen meer, we moeten dus nog door tot Aywaille, gewoon de rivier volgen langs de rechteroever. Een stuk van de route is echter afgesloten wegens werken; veel activiteit is er echter niet te zien dus gaan wij gewoon door. Aywaille wordt uiteindelijk bereikt om 16:30, ruim de tijd dus om deze expeditie af te sluiten met de klassieke Orval (of met een warme choco...) en de trein terug huiswaarts te nemen, na op twee dagen een goede 45 km te hebben afgestapt.

Deze trip was een mooi initiatief en zeker voor herhaling vatbaar, zelfs (en vooral!) in deze winterse omstandigheden! Bedankt nogmaals Debbie voor het idee en de organisatie!